COLUMN - Verhaal achter de Platenhoes - Beach Boys - Pet Sounds [1966]

Zulke schoonzonen wenst iedere ouder zich toch voor zijn dochter? Goed gemanierde jongens, verantwoordelijk en betrouwbaar. Met een goede baan, en niet te macho of rebels. Iemand die goed past in de familie en desgewenst je dochter bezwangert. 
Maar het resulteerde in een platenhoes die veel kritiek heeft gekregen. Gewone jongens op een platenhoes, dat kan toch niet? Daar horen stoere rocksterren op te staan met veel spierballen en lange haren. Of,  zoals de eerdere hoezen van de Beach Boys: mooie jongens op het strand met een sportief uiterlijk en een surfplank onder de armen. Van die types waar alle meiden verlekkerd naar kijken op hun handdoekje. 
Maar het muzikale brein van de Beach Boys, Brian Wilson, wilde van dat surf-imago af. Hij wilde muziek in de stijl van producer Phil Spector, met zijn wall of sound: grote aantallen muzikanten die georkestreerd stukken spelen met als uitkomst een muur van geluid. Hét voorbeeld van een echte Phil Spector: River Deep, Mountain High van Ike & Tine Turner. 
Op Pet Sounds is dat nieuwe Beach Boys-geluid goed te horen. Geen onschuldige tienerhits meer, maar complexe popsymfonieën, gekenmerkt door innovatieve opnametechnieken. Progressieve rockbands als Yes en Genesis lieten zich in de jaren zeventig maar al te graag door Pet Sounds inspireren.
(Over de bewondering van Brian Wilson voor Phil Spector gaat zelfs het verhaal dat de initialen van Pet Sounds, PS, op Phil Spector slaan) 

Brian Wilson overleed deze maand op 11 juni op 82-jarige leeftijd. Hij kwam nooit in de buurt van de ideale schoonzoon. Hoewel zijn harmonieën, composities en opnametechnieken de popmuziek voorgoed veranderden, was hij een moeilijke man; voor anderen, maar vooral voor zichzelf. 

Toen de Beach Boys vroeg in de jaren zestig met hun surfmuziek wereldwijd doorbraken, begon bij Wilson het psychische fundament te wankelen. Hij kon de druk van de muziekindustrie en de vele tournees niet aan. Hij hoorde steeds meer stemmen in zijn hoofd en kreeg ernstig last van psychoses.   
Drugsgebruik en gebrek aan goede hulpverlening zorgden ervoor dat hij zich terugtrok uit het openbare leven en zich als een kluizenaar opsloot in zijn eigen huis. In de jaren tachtig en negentig stelde Wilson, mede dankzij therapeutische begeleiding,  zich weer open voor de muziek en optredens. Hij maakte de mooie solo LP ‘Smile’, als symbool voor zijn overwinning op de demonen en angsten in zijn hoofd. 
Maar Pet Sounds bleef ongeëvenaard en wordt alom geprezen als ‘een van de beste albums aller tijden’.
Dat is eerlijk gezegd een beetje aan mij voorbij gegaan. Ik had nog nooit zo’n saaie hoes gezien. En op de jongens van de Beach Boys, zoals zij er op de vorige hoezen uitzagen,  was ik alleen jaloers. Ik had een hekel aan hun vrolijke surfmuziek. Ik was een nerd. Had meer interesse in techniek dan in meisjes versieren. Ik voelde me slungelig op het strand met mijn jeugdpuistjes, lang haar en een pony tot in mijn ogen. Maar vooral ook bang dat ik een veel te klein geslachtsdeel had en dat dit opviel in mijn zwembroekje. 
Dus ik ‘floot’ de Beach Boys uit, toen ze met deze hoes van hun bezoek aan de kinderboerderij kwamen. 
Maar nu is de hoes een klassieker. Het lettertype ‘Cooper Black’ is krachtig en wordt nog steeds voor vele reclamedoeleinden gebruikt. Ook muzikanten als David Bowie en Frank Zappa en meer recent The Black Keys, namen dit lettertype over voor hun hoezen. 
De fotoshoot vond plaats op 10 februari 1966 in het kindergedeelte van de dierentuin van San Diego. De directie was niet bepaald enthousiast, omdat de bandleden en fotograaf George Jerman en zijn crew over de hekken klommen en de dieren ‘mishandelen’ om tot deze fotoshoot  te komen.
De band op de foto is niet compleet. Bruce Johnston ontbreekt. De nieuwkomer bij de Beach Boys was al wel aanwezig bij de studio-opnames, maar mocht om contractuele redenen niet gezien worden als lid van de Beach Boys. Hij stond officieel nog onder contract bij een concurende andere platenmaatschappij. Johnston grapte later, dat hij blij is dat hij niet met een vies oud bruin tweedjasje op de foto moest. Hij vindt het de slechtste platenhoes aller tijden. 

Maar als ode aan de overleden Brian Wilson heb ik deze hoes toch maar even uit mijn platenverzameling gehaald. Ik zal mijn vooroordelen over de Beach Boys aan de kant zetten, en de plaat nog eens beluisteren, want wij hebben als liefhebbers van progressieve rock toch veel aan Brian Wilson te danken.  

Gerrit-Jan Vrielink