COLUMN - Verhaal achter de platenhoes - Pete Townshend - Empty Glass [1980]
Even was drummer Simon Phillips verrast toen ik hem vroeg of hij tijd had voor wat vragen. ‘Natuurlijk’ zei hij na een korte aarzeling.
Afgelopen 4 mei was hij met zijn band Protocol te gast in de Boerderij. Phillips is een supervriendelijke man, zowel op het podium als backstage.
Maar een vraag over platenhoezen zag hij niet aankomen, want meestal gaan de vragen over zijn gigantische drumstel of over ingewikkelde ritmes. Dus moest hij lang nadenken over de vraag wat zijn favoriete hoes was van alle platen waar hij zelf op drumt.
Begrijpelijk ook wel, want Phillips drumt op tientallen LP’s mee als studiomuzikant (alleen al in mijn LP-collectie op veertig LP’s). Van drummer bij Toto in de jaren negentig tot op LP’s van Mike Oldfield, Jeff Beck, Gary Moore, 10CC en Jon Anderson.
Opeens kreeg Phillips een twinkeling in de ogen. Hij had het antwoord op mijn vraag: ‘Pete Townshend – Empty Glass’!
Nu was ik verrast. ‘Ai, welke hoes was dat ook al weer. En heb ik die plaat wel?’ ging er door mijn hoofd. De volgende dag ging ik thuis op onderzoek uit. Ik bleek de plaat nog in mijn collectie te hebben ook. Dat was ik volledig vergeten. Ik heb hem even opgezet en moest concluderen dat het een typisch geval was van de-hoes-is-mooier-dan-de-muziek.
Empty Glass is het derde solo studioalbum van Townshend. Het album gaat over zaken waar Townshend in die tijd mee worstelde: alcoholisme, drugsmisbruik, huwelijksproblemen en overleden vrienden, in het bijzonder Keith Moon, de voormalige drummer van de Who, die in 1978, op 32 jarige leeftijd overleed.
Op de binnenhoes schrijft hij cynisch: ‘Dank aan Remy Martin Cognac voor het redden van mijn leven door dat verdomde spul zo duur te maken’. Ook lag hij in die tijd in de knoop met zijn huwelijk. Hij stond op het punt te gaan scheiden; te veel bezig geweest met de groupies die voor hem in de rij stonden na een concert.
De hoes staat bol van de symboliek voor een leven vol drank en vrouwen. Centraal op de hoes staat Townshend zelf, gefotografeerd door beroemde Ierse popfotograaf Bob Carlos Clarke.
Wat meteen opvalt is een aura om Townshends hoofd. De Brit zocht in die tijd zijn heil in de mystieke soefi leer van de Indiase goeroe Meher Baba. Baba was de inspiratiebron voor Townshend om op zoek te gaan naar spiritualiteit en de zin van het leven. Baba gaf Townshend allerlei dubbele boodschappen die te vinden zijn op de binnenhoes: ‘Verlang naar niets behalve naar het niet verlangen’; ‘Wanneer je niets wil, dan krijg je alles’. En: ‘Alleen als het glas leeg is, bereik je het heiligdom’
Townshend lijkt op de hoes de geneugten van drank en vrouwen te kunnen weerstaan, gezien het aura. Zo was het ook in de realiteit. Met Baba als leermeester is Townshend van de drugs afgebleven en heeft hij zich geworpen op de filantropie.
Eerlijk gezegd heb ik Townshend verder niet zo gevolgd. The Who was voor mij iets te veel alleen maar een rockgroep. Stoere muziek voor ‘echte mannen’. Ik ben nooit zo’n rocker geweest. Ik was maar een schriel ventje zonder veel spieren en weinig testosteron in mijn bloed. Als ik mijn baard liet groeien, kwam ik niet veel verder dan een mengeling van schaamhaar en schuurpapier op mijn gezicht.
Fotograaf Bob Carlos Clarke is overigens wel kapot gegaan aan drank en vrouwen. Hij maakte prachtige erotische foto’s van bloedmooie modellen, maar zijn perfectionisme stond hem in de weg. Nóoit was hij tevreden over zijn werk. Hij kon de verleiding van alcohol niet weerstaan, werd depressief en sprong op 55-jarige leeftijd voor de metro in Zuid-Londen. Triest, triest.
Het typische drumgeluid van Simon Phillips is goed te horen op Empty Glass. Phillips is inmiddels 68 jaar en drumt er nog steeds flink op los. Hij is een graag geziene gast in de Boerderij en gaf een geweldig concert met vier top Amerikaanse muzikanten. Zijn leven is niet kapot gegaan aan drank en vrouwen. Zijn glas is over het algemeen empty, hij staat met beide benen op de grond. Dat is knap, want hij heeft wel zo’n beetje de hele wereld gezien met zijn optredens, met alle groupies vandien.
Daarover heb ik het helaas niet met hem over kunnen hebben. Ons gesprek was kort, want hij moest snel door, naar een volgende optreden, in Hamburg. Maar de ontmoeting was lang genoeg om onder de indruk te raken van deze bescheiden man.
Gerrit-Jan Vrielink