COLUMN - Verhaal achter de Platenhoes - Pink Floyd – Pink Floyd At Pompeii MCMLXXII [2025]

Meer dan vijftig jaar heeft het geduurd voordat de film ‘Pink Floyd – Live in Pompeii’ een zelfstandige uitgave op LP (en CD) kreeg; Pink Floyd At Pompeii MCMLXXII. De aanleiding: de heruitgave van de film uit 1972. ‘Pink Floyd – Live in Pompeii’ is dus weer in de bioscoop te zien. De duizelingwekkende cinematografie van de band die speelt in een amfitheater zonder publiek is geremasterd in 4K van de 35 mm beelden. Haarscherp en een geweldig Dolby-surround geluid. Zoals de filmposter, bijgevoegd in de LP-uitgave aangeeft: Het is meer dan alleen een film, het is een explosief cinemaconcert.
Vorige week heb ik de film in de bioscoop gezien en ben nog steeds onder de indruk. De  muziek brengt me terug naar ruim vijftig jaar geleden toen ik als jochie van 14 jaar ‘Ummagumma’ van Pink Floyd grijs draaide. Ik was nog te jong om uit te gaan en was op zaterdagavond veroordeeld tot het kijken van Eén van de Acht met mijn ouders. Maar zodra mijn oudere broer, die wél uit mocht, weg was, sprintte ik naar zijn slaapkamer om ‘Ummagumma’, die hij net gekocht had, te draaien.
‘Ummagumma’ komt uit de tijd dat de band ook de filmopname in Pompeii maakte. Nummers als ‘Careful with that Axe, Eugene’, en ‘Set the Controls for the Heart of the Sun’ staan dan ook op ‘Pink Floyd at Pompeii’.
Vijftig jaar later ben ik niet meer afhankelijk van mijn broer. Ik heb nu een eigen muziekkamer met een hypermoderne muziekinstallatie. En daar draai ik ‘Pink Floyd At Pompeii MCMLXXII’ nu bijna elke dag. De door progrock-producer Steven Wilson opgepoetste nummers als ‘Careful’  en ‘Set the Controls’ knisperen en zinderen. Bassist Roger Waters gilt in ‘Careful with that Axe’ alsof zijn leven ervan afhangt. Alles klinkt verbluffend, wat een artiesten! Verleden en tegenwoordige tijd versmelten met elkaar als ik deze LP opzet. 
En de hoes? Deze is gemaakt door een jonge grafische designer, Julian House uit Londen. De kleuren op de hoes doen me denken aan de lavalamp die ik in de jaren zeventig op mijn slaapkamer had. Een lavalamp is zogenoemde sfeerlamp (hij lijkt op een buttplug, maar daar is hij niet voor bedoeld). Uitgevonden in 1963 door Edward Craven Walker. In koude toestand bevindt zich een klomp vettige oliesubstantie onder in de lamp, die bij het aanzetten van de lamp wordt verlicht en opgewarmd en na enige tijd smelt. Bellen van de olie stijgen op en koelen bovenin de lamp weer af en zakken langzaam terug. Pink Floyd is met dergelijke projecties op de achtergrond van hun concerten beroemd geworden.
De voorkant van de hoes is een foto van een fragment uit de film. Je ziet de mannen van Pink Floyd over de muren van het amfitheater van Pompeii lopen. Pompeii was een Romeinse stad die in 79 na Christus bedekt werd door een lavastroom na een uitbarsting van de vulkaan Vesuvius bij Napels. Het is daardoor één van de best bewaarde Romeinse steden geworden, werelderfgoed, met een volledig intact gebleven amfitheater met 20.000 zitplaatsen. Tweeduizend jaar geleden werden er gladiotorengevechten gehouden, vijftig jaar geleden nam Pink Floyd er zijn muziekfilm op. 
Jonge ‘gladiatoren’ zijn de mannen van Pink Floyd op de hoes, 25 tot 29 jaar en min of meer gestold door een lavakleur. Toen hadden ze nog een hele toekomst voor zich waarin ze wereld-LP’s zouden maken als ‘The Dark Side of the Moon’ en ‘Wish You were here’.
Misschien is dat wel het grote verschil tussen nu en toen. Begin jaren zeventig had je nog een hele toekomst voor je. Ruim vijftig jaar later ben je aan het eind van je carrière
of zelfs al met pensioen, en kun je zo maar omvallen. Maar de muziek van Pink Floyd blijft altijd levend. Voor deze muziek maakt niet uit in welke tijd je leeft.

Gerrit-Jan Vrielink