De Verhalen Achter de Platenhoezen keren terug! / COLUMN: Bill Bruford, Feels good to me [1978]

Deze reeks ontstond in de begindagen van de coronapandemie en liep, mede door het grote succes, ruim twee jaar door. Elke week koos oud-medewerker Gerrit-Jan een iconische of bijzondere platenhoes uit en dook in het verhaal erachter.

In juni 2023 gaf Gerrit-Jan een interactieve lezing in ons Podiumcafé, gebaseerd op deze columns. Ter ere van ons 50-jarig jubileum vroegen we hem of hij nog eens een editie wilde verzorgen. Gerrit-Jan was meteen enthousiast en schreef direct een nieuwe column — dit keer over Feels Good to Me (1978) van Bill Bruford. Toeval of niet: Bill Bruford staat volgende week op ons podium, samen met het Pete Roth Trio. Er zijn nog kaarten verkrijgbaar: https://poppodiumboerderij.nl/programma/peterothtrio/

Binnenkort maken we meer bekend over de nieuwe Platenhoezen-lezing. Houd onze website en socials in de gaten voor updates.

COLUMN: Het verhaal achter de platenhoes: Bill Bruford, Feels good to me (1978)

Drummer Bill Bruford op de hoes van zijn solo-LP ‘Feels good to me’ uit 1978. Hoe oud is hij hier? Even uitrekenen. Hij is geboren op 17 mei 1949, dus dan is hij 29 jaar. 
29 is niet echt oud. Toch had de Brit al een hele carrière achter de rug als drummer bij de toonaangevende bands Yes en King Crimson. Maar King Crimson viel uit elkaar in 1977 en Bruford was op zichzelf aangewezen. Dat bracht hem in een lastig parket. Hoe verder? Hij hinkte op twee gedachten. Hij was altijd een liefhebber geweest van jazz, maar hij was groot geworden als drummer in de progrock. 

Hij koos, tikje halfslachtig, voor de progrock. Hij stapte in bij U.K., dat door zijn samenstelling grote verwachtingen wekte: Alan Holdsworth op gitaar, Jon Wetton op bass, Eddie Jobson op toetsen en Bruford op drums. Ook ging Bruford met Genesis mee op wereldtoernee; de band was in die tijd megapopulair. Maar U.K. loste nooit zijn belofte van superband in en Genesis was ook maar een hitmachine. De weg die hij had gekozen liep dood, zo voelde Bill Bruford het. 
Maar wat dan? Een eigen band? Een solocarrière? Voor drummers is dat een gewaagde stap. Die staan niet zo op de voorgrond. Toch besloot Bill Bruford het te doen. Het gaf hem alle vrijheid om zijn eigen muziek te schrijven – dus toch een beetje jazz! - en zijn favoriete muzikanten uit te zoeken. Het resulteerde in vier fantastische solo-LP’s: ‘One of a Kind, ‘Feels good to Me’, ‘Gradually Going Tornado’ en de Bruford Tapes’. 

Bruford leeft zich helemaal uit op deze LP’s met groovy ritmes samen met bassist Jeff Berlin, prachtige gitaarsolo’s van Alan Holdsworth en mooie synthesizergeluiden van Dave Stewart. Maar wat vooral opvalt is de speciale stem van zangeres Annette Peacock. Haar zangpartijen passen perfect bij de jazzy muziek van Bruford. Bruford had zijn eigen geluid gevonden, Bruford zat weer op de goede weg. Vandaar ook: ‘Feels good to me’.
De hoes van de LP is eenvoudig. Het gezicht van Bruford prominent in beeld en een gong op de achtergrond: het symbool voor zijn drumset. Op fimpjes op You Tube is  Bruford ingebouwd tussen allerlei percussie-instrumenten. Dus niet alleen een standaard rock-drumkit maar allerlei ‘bells’ erbij, zoals diverse gongs. Dat maakt zijn drumgeluid uniek.
De foto is gemaakt door Gered Mankowitz, een Engelse fotograaf die meer dan vijf decennia lang in de muziekindustrie heeft rondgelopen. Hij heeft gewerkt met een scala aan artiesten, van The Rolling Stones tot Jimi Hendrix, van Marianne Faithfull tot Kate Bush, van Suzi Quatro tot Annie Lennox, van Slade tot Oasis.
Een van zijn iconische platenhoesfoto’s is ‘Between the Buttons’ van de Rolling Stones. En ook de foto op hoes ‘Red’ van King Crimson uit 1974 is van zijn hand. En wie staat er op deze hoes? Onder andere drummer Bill Bruford. Ze kenden elkaar dus al toen Mankowitz de foto voor ‘Feels good to me’ maakte. 
Wie mij kent, weet dat ik urenlang kan mijmeren over platenhoezen. Het hoort een beetje bij het leven van een progrock-liefhebber. Het grote risico is wel dat je met de verhalen over muziek uit de jaren zeventig de indruk wekt dat vroeger alles beter was, wat voor jonge collega’s van poppodium de Boerderij hét moment is om af te haken. Ik zie ze dan denken ‘O jee, daar heb je hem weer; opa vertelt’. 

Maar nostalgie is niet mijn beweegreden om over progrock en platenhoezen te praten; mijn uitgangspunt is dat de geschiedenis de toekomst voortduwt. Ook tegenwoordig wordt er veel mooie muziek gemaakt. Het heeft wel de naam ‘independent’ gekregen in plaats van progrock. Veel van de jonge muzikanten vinden hun inspiratie bij drumlegendes als Bill Bruford. Neem  drummer Morgan Simpson van Black Midi, een  topband in de alternatieve muziek. Eindeloos analyseert Simpson het drumwerk van Bruford op de LP’s van King Crimson. Ook prachtig: een gesprek tussen de twee muzikanten op www. Talkhouse.com. Ga dat luisteren!
Nee, vroeger was niet alles beter. En dat geldt ook voor platenhoezen. De LP’s van nu worden door de jonge generatie muziekliefhebbers niet alleen voor de muziek gekocht, maar ook voor het design van de platenhoezen. Neem de Arctic Monkeys; voor hun hoezen werkt deze topband samen met jonge kunstenaars. En op Koningsdag vroeg een meisje van een jaar of achttien of ik ook LP’s van Billy Eilish  verkoop (traditiegetrouw sta ik met een stand met LP’s op straat op, dit jaar 26 april). Ze vond de hoes zo mooi. 
Dan even iets heel anders (maar toch ook weer niet). Zoals we allemaal weten bestaat De Boerderij dit jaar 50 jaar. Mij is gevraagd om mijn verhalenserie over platenhoezen die ik in coronatijd (2020-2022) heb gemaakt, in dit jubileumjaar weer op te pakken. Zo’n verzoek kan ik uiteraard niet weigeren. Ik heb nog wel wat  verhalen op de plank liggen. Bovendien komen er de komende maanden geweldige muzikanten naar De Boerderij die allemaal geweldige LP’s hebben uitgebracht, met – inderdaad – geweldige platenhoezen. 

Om te beginnen dus Bill Bruford. Volgende week, 8 mei, komt hij – 75 inmiddels - naar de Boerderij met een jazz-combo. Ik kan niet wachten om hem te vragen wat zijn favoriete platenhoes is. En wie weet heeft hij nog mooie inside stories over platenhoezen van Yes en King Crimson.

Feels Good to Me ….

Gerrit-Jan Vrielink