Het verhaal achter de platenhoes - Look Sharp! (1979) - Joe Jackson
"Zou hij deze schoenen dragen als hij binnenkort trouwt? Na 40 jaar te hebben samengewoond hebben goede vrienden van me besloten te trouwen. Als blijk van liefde. Zij is ernstig ziek. Hij was een grote Joe Jackson-fan eind jaren zeventig. Het sprak haar ook wel aan, de muziek en de maatschappijkritische teksten van 'Angry New Wave Young Men' als Elvis Costello, Graham Parker en Joe Jackson. Maar ze waren vooral gek van Joe Jackson; hij loopt als een rode draad door hun leven. Het begon allemaal met Look Sharp!, Jacksons briljante debuutalbum, met een hoes die gezien wordt als één van de meest artistieke uit die tijd. Jackson levert op deze lp een set stekelige en pakkende popsongs die bruisen van energie en frustratie. Het cynisme druipt ervan af. Jackson maakt bijvoorbeeld korte metten met de sensationele zondagspers in het nummer 'Sunday Papers'. En met mooie vrouwen die met tokkies uitgaan. Hij hekelt hun kortzichtigheid dat ze met dit soort gorilla's op straat vertonen, alleen maar voor de schone schijn. De dames denken niet na, stelt Jackson die ze de ogen probeert te openen: 'Wees scherp en kijk goed om je heen'. Aan de ene kant houden deze teksten je een spiegel voor, aan de andere kant heb ik het niet zo op cynisme. Vertrouw niets op deze wereld, is het uitgangspunt van een cynicus. Maar ik ga juist wel voor dat sprankje licht zoals op deze platenhoes en zie niet alleen dat grijze.Toch pakt de muziek van Joe Jackson me. Hij laat zich beïnvloeden door allerlei muziekstijlen die hij op een geheel eigen wijze uitvoert. Jackson is wars van compromissen. Hij gaat volledig zijn eigen gang in de muziekwereld. Hij laat zich niet beïnvloeden door succesformules. Zijn boodschap voor jonge muzikanten is dan ook: als je per se je voeten in de glazen muiltjes van Assepoester wil wringen, ga je strompelen. Blijf jezelf en vertrouw niet op prinsen. Na het succes van de eerste lp's vertrok Joe Jackson naar New York om het over een heel ander boeg te gooien. Hij wilde een swingende plaat maken zonder gitaren. Iedereen verklaarde hem voor gek. Daar had hij lak aan. "Night and Day" verscheen in 1982 met latijn-amerikaanse ritmes en werd een wereldplaat met een mega-oplage. Mijn goede vrienden, de trouwe Jackson-aanhangers, gingen zelfs op salsa les door deze plaat. Dat was aan mij niet besteed. Maar "Night and Day" is wel een guilty pleasure . Het past eigenlijk niet in mijn collectie van de progrock lp's, maar stiekem zet ik de plaat wel eens op en laat ik mijn heupen zwieren. Terug naar de hoes van Look Sharp!. Joe Jackson was woest dat de platenmaatschappij koos voor de foto met alleen de schoenen en niet voor een foto waarop Jacksons gezicht stond. Hij gaf fotograaf Brian Griffin de schuld en werkte nooit meer met hem samen. Terwijl Griffin toch één van de beroemdste fotografen uit die tijd was. Veel popmuzikanten lieten zich door hem fotograferen, zoals Kate Bush, Brain Ferry, Echo & the Bunnymen, en drummer Bill Bruford. Eén keer heb ik Joe Jackson live gezien, in 2015 in Ahoy in Rotterdam tijdens een bedrijfsfeestje op de Night of the Proms. Dat was, helaas, een zware tegenvaller. Het chagrijn spatte van de man af, volledig inspiratieloos deed hij drie nummertjes en taaide weer af. De tol van cynisme? De volgende artiest probeerde er nog wel de sfeer in te houden door de hele tijd 'Handjes in de lucht' te roepen, maar de sfeer was al volledig verpest. De bruiloft van mijn vrienden wordt anders. Er zal vast flink geswingd worden op mooie muziek, met veel Joe Jackson. De liefde zal het winnen van het cynisme. Makkelijk."
Door Gerrit-Jan Vrielink