Verhaal achter de platenhoes - Crosby, Stills & Nash (1969)
"Zoekplaatje. Wat klopt er niet aan deze hoes? De heren Nash en Crosby zitten verkeerd. Zanger Graham Nash, links op de foto, had eigenlijk rechts moeten zitten, en zanger-gitarist David Crosby, rechts op de foto, had links moeten zitten. Dan was het logisch geweest, want het oog gaat van links naar rechts. Nu zie je Nash, Stills & Crosby. Klinkt niet, ook dat nog. Fotograaf Henry Diltz was de hele dag op zoek in Los Angeles naar een mooie locatie om de bandleden van deze nieuwe folkrockgroep te fotograferen. Van hun zangharmonieën kreeg iedereen kippenvel. Zoiets was nog nooit eerder gehoord. Iedereen in de muziekscene van Los Angeles wist dat de drie mannen wereldberoemd zouden worden. Dus er moest een mooi locatie worden gevonden om hen te fotograferen voor hun eerste album.
In een buitenwijk trof Diltz een typische houten Amerikaanse woning aan. Rijp voor de sloop. Een oude bank was al buitengezet voor het grofvuil. 'Dat is de plek' zei Diltz. Nash, Stills en Crosby gingen op de bank zitten. Diltz deed een paar fotoshoots en klaar is Kees. Dacht hij. Toen hij 's avonds zijn filmrolletje ontwikkelde, kwam hij erachter dat er iets mis was met de foto's: Nash en Crosby zitten op de verkeerde plek. Wat nu? Overdoen. De volgende dag gingen ze naar dezelfde plek. Helaas. Een bulldozer had zijn werk gedaan. De woning was met de grond gelijk gemaakt. En op het hele terrein was geen vergelijkbare woning te vinden. Alles lag al plat. Ze besloten het maar zo te laten, want de foto op zichzelf was prachtig.
Je hebt zo van die momenten. Dat alles samenvalt, dat je beseft: dít is het. Van die momenten die niet te kopiëren zijn, omdat alle details moeten kloppen en dat gebeurt maar één keer. Na die ene keer is de magie weg. Ik ben blij dat de fotograaf en de drie muzikanten besloten om de hoes zo te laten, met de foto die eigenlijk niet klopt. Maakt het eigenlijk wat uit dat ze niet goed zitten? Het zal slechts een enkeling opvallen en die zal er toch geen punt van maken? Ik in ieder geval niet. Sterker nog, het is misschien juist de onvolmaaktheid die de hoes nog sterker maakt dan ze op zichzelf al is. 'Flaunt the imperfection', in de woorden van China Crisis, de Britse band die we - even een zijspoor - vlak voor de pandemie nog te gast hadden in de Boerderij.
Terug naar Crosby, Stills & Nash. De beslissing over de hoes was genomen. De opnames voor de lp, met studiomuzikanten, was geslaagd. Maar om de combinatie van gitaarspel en zangharmonieën live perfect te kunnen brengen, hadden ze nog een gitarist nodig. Stills speelde wel goed gitaar, en Crosby kon een beetje slaggitaar, maar daar hield het mee op. Ze besloten de Canadese gitarist Neil Young in te huren. Die woonde net als de drie mannen ook in LA, in de wijk Laurel Canyon, de plek voor muzikanten in de jaren zestig. Joni Mitchell, Linda Ronstadt, Cass Elliot van de Mama's en de Papa's, Jim Morrison en de andere Doors, ze woonden allemaal in Laurel Caynon. Veel flower power, veel geestverruimende middelen, veel muziek. Totdat de psychopaat Charles Manson en zijn clan aan het moorden sloeg. Opeens was er een moordenaar op de weg, zoals Jim Morrison in het nummer 'Riders on the Storm' zingt. Maar ook dat is een zijspoor.
Goed, nog een zijspoor dan. Drummer Dallas Taylor kijkt op de achterkant van de lp door het raam van de deur. Maar hij was helemaal niet aanwezig bij de sessie. Hij is later toegevoegd. Waarom? Als hij zo belangrijk was, waarom heette de groep dan niet Crosby, Stills, Nash & Taylor? Het werd dus Crosby, Stills, Nash & Young. Met Youngs gitaar en zang erbij werden de harmonieën nóg mooier, en niet alleen live. Met het album Déja Vu maakten de vier een van de mooiste elpees ooit. Daardoor is het album Crosby, Stills & Nash ietwat in de schaduw komen te staan. Dat is een plek waar het niet hoort. Ook met zijn drieën maakten ze fenomenale muziek; ik krijg nog steeds kippenvel als ik het nummer 'Helplessly Hoping' hoor. Het is mooi om te merken dat de muziek van de vier oude hippies ook jongeren nu nog aanspreekt. In flowerpower-termen zou je kunnen zeggen dat het goede het kwade heeft overwonnen. De vier leven allemaal nog, massamoordenaar Charles Manson is al een paar jaar dood."
Door Gerrit-Jan Vrielink