Verhaal achter de platenhoes - Olias of Sunhillow (1976) - JON ANDERSON
"Elke keer als er een vulkaan ontploft, moet ik denken aan de hoes van de eerste solo-lp van zanger Jon Anderson van de symfonische rockgroep Yes. Olias of Sunhillow is een lp met een sciencefiction verhaal over Olias die een ruimteschip bouwt omdat er een vulkaan op zijn planeet Sunhillow op barsten staat. Net op tijd stappen de vier stammen, die elkaar niet bijster mogen, in en stijgen op. Dan volgt er een enorme klap. De vulkaan is tot uitbarsten gekomen, Sunhillow is vernietigd. Onderweg maken de stammen ruzie met elkaar, maar uiteindelijk belanden ze op een andere planeet en beseffen ze dat ze opnieuw moeten beginnen. Onder leiding van Olias, die een pleidooi houdt dat iedereen gelijk is en dat ze de nieuwe planeet moeten koesteren. Vooral met veel liefde. Dit is in een notendop de strekking van dit conceptalbum van Jon Anderson. Het verhaal is prachtig geïllustreerd door David Fairbrother-Roe die voor het designbureau Hipgnosis werkte. Je zou zeggen dat het door kunstenaar Roger Dean was gemaakt, want de tekeningen van Dean waren min of meer het huismerk van de hoezen van Yes geworden. Maar Dean had het te druk met andere opdrachten en vond de ambities van Jon Anderson iets te veel van het goede. Hij stelde wel David Fairbrother-Roe voor die hij kende van de Royal College of Art. Geen slechte keuze dus, want de hoes met de bijbehorende vier pagina's inlegvel is geïllustreerd met prachtige tekeningen. Met ingewikkelde landschappen en het ruimteschip de 'Moorglade Mover' - deels libel, deels piratenschip, deels buitenaards schip. In je fantasie waan je je zo op Sunhillow. Het idee van Olias is eigenlijk een vervolg op de tekening van de hoes Fragile van Yes die Roger Dean destijds had bedacht. Daar zie je ook een ruimteschip die naar een planeet koerst. Die planeet lijkt verdacht veel op de aarde. Op de achterkant van Fragile gaat deze planeet ook stuk, breekbaar als een porseleinen kopje. Gedurende de afgelopen 45 jaar werd dit het belangrijkste thema in de teksten van Jon Anderson. 'Koester de wereld, ze is kwetsbaarder dan we denken. Teister de aarde niet door hem leeg te roven of te vernietigen door conflicten en oorlog.' Het thema is in 2022 nog steeds actueel, maar wie luistert er nu naar Jon Anderson? Alleen een stelletje fanatieke fans zoals ik. Maar ja, ik rijd ook rond in een vervuilende auto en sta niet altijd stil bij 'Moedertje Aarde'. En Anderson maar roepen op zijn vele solo-lp's, die qua muziek alle kanten opgaat. Hoogtepunten en dieptepunten, van 'aaahhh' tot 'mwwah' . Later geeft Anderson dat toe: 'Vijftig procent van mijn songs is niet je van het.' Maar ja, je bent een beroemdheid en je fans kopen toch wel alles, dus dan maakt het niet uit. Bovendien heb je een boodschap. 'Zorg goed voor je medemens en je omgeving. Vooral met veel liefde.' Na de onderzeese vulkaanuitbarsting bij Tonga heb ik Olias of Sunhillow maar weer eens opgezet. Er is in de afgelopen 45 jaar al veel gezegd en geschreven over deze plaat. Dat 'ie pretentieus is, te hoogdravend en dat Anderson doorslaat in zijn mystieke en surrealistische droomwereld. Het idee achter dit album is zeker geen aflevering uit een Bouquet-reeks, maar zet je aan tot nadenken. Het verhaal uit zich muzikaal als een kosmische trip, waarin Andersons torenhoge zang en zijn uitgebreide arsenaal aan snaar- en toetseninstrumenten zorgen voor een sfeervol en exotisch geheel. Als een ware Mike Oldfield legt hij overdub op overdub, totdat alle puzzelstukjes uiteindelijk op z'n plek vallen. Sommige delen van Olias Of Sunhillow lijken zo te zijn weggelopen uit het zweverige Yes-werk. Na het draaien van de plaat schiet even de gedachte door me heen dat Tonga ver weg is en we geluk hebben dat de Etna op Sicilië of de Vesuvius bij Napels niet echt tot een grote uitbarsting zijn gekomen. Dan had Europa er wel anders uitgezien. Maar ja, dat is eigenlijk wel een kortzichtige gedachte. De mensen op Tonga zitten in de ellende en is Europa wel zo onkwetsbaar? Toch maar meer naar Jon Anderson luisteren?"
Door Gerrit-Jan Vrielink
Met dank aan Wouter Bessels van Progwereld.