Verhaal achter de platenhoes - Pudding & Gisteren (1972) - SUPERSISTER
"Grappig dat ik er na 50 jaar pas achter kom wat het verhaal achter deze hoes van Supersister is. Als broekie van 15 jaar interesseerde ik me vooral voor de muziek en niet zozeer voor de hoes met een gestanste voorkant waar je een stukje van het stripverhaal ziet van de twee bandietjes Pudding & Gisteren. Dat je het linkergedeelte van de uitklapbare hoes moest openknippen om aan informatie en aan de songteksten te komen, nam je maar voor lief. Het gevolg was wel dat de hoes verder uitscheurde als je hem weer in de platenkast zette.
De bandleden van Supersister wilden de hoes niet bevuilen met veel tekst. Mooi wit moest de hoes blijven. Vandaar het idee van het openknippen. Daardoor kwam het stripverhaal van de binnenhoes, getekend door de broer van toetsenist Robert Jan Stips, kunstenaar Wouter Stips, volledig tot zijn recht. Mijn exemplaar van de witte hoes is in de loop der jaren wel wat vergeeld zoals mijn tanden. Maar dat maakt past wel bij zo’n iconisch album. Vergelijkbaar als wijn; vaak hoe ouder hoe beter.
Pudding & Gisteren is wat mij betreft één van de beste lp’s uit de Nederlandse progrock geschiedenis. Toppunt van creativiteit. Het blijkt een samenwerkingsproject te zijn geweest met het Nederlands Dans Theater. Met onder andere een pas de deux tussen de bassist Ron van Eck en danseres Yteke Waterbolk die uit een grote theemuts is gestapt. Een foto hiervan is te zien op de achterkant van deze hoes.
Toetsenist Stips ziet muziek maken als een ode aan de fantasie en creativiteit. Je bedenkt iedere keer weer iets nieuws. Je speelt in een band en niet op je werk. Want dan word je op je vingers getikt: “Aan het werk jij!”. De bandleden van Supersister zochten op die manier de grenzen van het onvoorspelbare op. Iedereen heeft in principe deze creativiteit in zich, maar ze wordt vaak niet of te weinig aangeboord. Het is ook niet zo eenvoudig. En het kost immens veel tijd, wat nog wel eens wordt onderschat. Robert Jan Stips wilde eens een soloproject beginnen en met nieuwe muzikanten spelen. Hij plaatste een advertentie waarop 400 reacties kwamen. 80% van de gegadigden gaven aan dat ze na zes uur ’s avonds nog wel wat tijd hadden. Die vielen gelijk af.
Het idee voor Pudding & Gisteren kwam van choreograaf Frans Vervenne van het Nederlands Dans Theater. Hij was een groot fan van Supersister en wilde graag met de band samenwerken. Het is jammer dat ik te jong was voor de voorstelling; ik heb deze dus nooit gezien. Ze is trouwens ook maar zes keer in Nederland uitgevoerd. Vlak voordat ze met zijn allen op een internationale tournee gingen, brak er een amoureus conflict uit tussen twee leden van het Danstheater. Het project smoorde daardoor in schoonheid.
Wel is er nog de muziek en die blijft prachtig. Stips’ voorkeur voor de Franse klassieke pianomuziek van Satie en Debussy is duidelijk te horen. Maar ook het typische progrock geluid met snelle ritmewisselingen en solo’s. Tja, en dan de titel. Waar komt die vandaan? Het is een flauwe grap uit de jaren vijftig. En eigenlijk ageert deze plaat tegen deze periode van truttigheid. Toen moest alles netjes gebeuren; je mocht vooral niet in vervoering raken. Een mopje over de twee bandietjes Pudding & Gisteren en een agent met poep op zijn hoofd mocht nog net. Het is te flauw voor woorden, dus schrijf ik het mopje niet op.
Choreograaf Frans Vervenne kwam met het idee omdat hij de beklemming van de jaren vijftig zo haatte. Gelukkig bevrijdden hij en zijn generatie zich daarvan in de jaren zestig. Ze gingen creatief helemaal los met experimenten zoals Pudding & Gisteren. Eigenlijk zou iemand op het idee moeten komen op het theaterstuk Pudding & Gisteren met dans en muziek nog eens op te voeren. Maar of het script van de dans en de decorstukken nog bestaan is niet bekend. Het zou internationaal dan ook tot zijn recht komen. Wellicht onder de titel: ‘Pud and Yesterday’ of ‘Pudding und Gestern’."
Door Gerrit-Jan Vrielink
Met dank aan Robert Jan Stips