#

Nieuws

Nieuws overzicht

Verhaal achter de platenhoes - Storm at Sunup (1975) - GINO VANNELLI

Wat een borstharen heeft die Gino Vannelli op deze platenhoes. Om jaloers op te worden. Ik had als jongeman slechts twee borstharen. De ene is grijs geworden en de andere ben ik kwijtgeraakt tijdens het douchen. En dan die geweldige krullen. Ik heb ooit geprobeerd, toen ik nog lang haar had, met de krulspelden van mijn moeder een Gino-permanentje te creëren. Er was geen beginnen aan. Binnen twee minuten zakte mijn haardos als een plumpudding in elkaar. Jaloezie en vooroordelen kunnen het waardering van muziek behoorlijk in de weg zitten. Door zijn uiterlijk moest ik in eerst instantie niets van de muziek van Gino Vannelli hebben. Mooie jongens maken geen mooie muziek, heette het in mijn kringen in de jaren zeventig. Maar eigenlijk heb ik er nooit echt goed naar geluisterd. Totdat ik van een kennis een lp-collectie kreeg. Zij had alle lp's van Gino Vannelli. Hij was een van haar idolen. Het ging haar, zei ze, om de muziek. 'Ik hoef niet met Gino op de foto', placht ze te zeggen. Alle krasjes en kraakjes op vinyl deden voor haar afbreuk aan Gino's stem, vandaar dat ze de lp's inruilde voor cd's. Daarop klonk hij altijd glaszuiver. Ik mocht haar lp-collectie overnemen op voorwaarde dat ik mijn vooroordelen over Gino aan de kant zette. Dat was nog niet zo makkelijk. Ik kwam maar moeilijk in Vannelli's ritme. Maar opeens kreeg ik het te pakken. Zijn stem bevat wel drie octaven. De band en de muziek gaan helemaal los op deze lp. Ik kon niet blijven zitten. Voordat ik het wist stond ik te swingen in mijn muziekkamer. Even had ik de neiging om de knoopjes van mijn overhemd open te doen. Net op tijd realiseerde ik me dat ik geen ouders van Italiaanse afkomst had. Gino Vannelli werd in 1952 in Canada geboren als kind van Italiaanse immigranten. Als ambitieuze tiener schrijft hij al liedjes en die blijken later tijdloos te zijn: 'People Gotta Move', 'Crazy Life', 'Mama Coco', 'Powerful People' en 'Lady'. Samen met zijn broers Joe en Ross had hij een bandje, met Gino, uiteraard, als zanger. Hij tekent, nog geen 17, zijn eerste contract bij RCA Canada. Amper twintig stapt hij over naar A&M Records van platenbaas Herb Alpert. Hier leggen de broers Vannelli de basis voor een lange carrière. Ze produceren perfect opgebouwde songs, in een mix van jazz, pop en rock, met elementen uit de klassieke muziek en uit de opera. Gino en zijn broers maken daarbij slim gebruik van alle keyboards en synthesizers die in de jaren zeventig beschikbaar zijn. Natuurlijk speelde ook dat uiterlijk van hem mee, al heeft Gino dat zelf altijd ontkend. Maar de platenhoezen spreken boekdelen. Op 'Crazy Life' uit 1973 en op deze hoes staat hij duidelijk als een playboy afgebeeld. En dan al die haren op 'Brother to Brother' uit 1978. Niet alleen zijn borstkas, maar ook zijn armen en benen zitten er vol mee. Miljoenen platen zijn er inmiddels van hem over de toonbank gegaan. Met name lp's als 'Powerful People' (1974) en 'The Gist of Gemini' (1976) zijn millionsellers. Vannelli is wel een fenomeen dus, en niet alleen om zijn uiterlijk. Hij treedt nog steeds op ook al is hij bijna zeventig. En het moet gezegd worden; hij ziet er nog steeds sexy uit. Ook daar zou ik weer bijna jaloers op worden. Gino Vannelli is een graag geziene gast in de Boerderij. Hij komt daar nog regelmatig samen met zijn broer Ross, want hij houdt van zalen met een intieme sfeer. Dan komt zijn muziek volledig tot zijn recht. Dit jaar zou hij zelfs twee avonden vullen in de Boerderij, maar dat is helaas uitgesteld. Ik zie er wel naar uit op hem weer te zien optreden. Inmiddels ben ik zover dat ik niet kan wachten om met hem op de foto te staan. Zonder vooroordelen. Door Gerrit-Jan Vrielink

OP DE HOOGTE BLIJVEN

MELD JE AAN VOOR DE NIEUWSBRIEF EN ONTVANG INSPIRATIE, NIEUWS EN DE AGENDA DIRECT IN JE MAILBOX.

Naar inschrijven