Verhaal achter de platenhoes - Crisis, What Crisis (1975) - SUPERTRAMP
"Poppodium Boerderij sluit voorlopig weer haar deuren, veel concerten zijn uitgesteld. Om moedeloos van te worden. Het is nog steeds coronacrisis. Crisis? Welke Crisis! Ik zou me er wel van af willen sluiten, zoals de man op deze hoes van Supertramp. Lekker onder een parasol zitten. Doen alsof je in de zon ligt. Radiootje aan, drankje erbij. Je even afsluiten van alle ellende in de wereld. Alle schepen achter je verbranden. Je op een Grieks eiland wanen. Je belt je werk om te zeggen dat je de komende weken er niet bent. Je gooit je mobiel in de prullenbak.
Er bestaat een bekend gedachtenexperiment met de vraag of je aan een geluksmachine aansloten zou willen worden. Een geluksmachine is een apparaat dat je zó kunt instellen dat je voor altijd gelukkig kunt zijn. De liefde bedrijven met Beyoncé? Je hoeft maar op een knop te drukken en je brein denkt dat het werkelijkheid is. In het echt lig je wel passief op een stoel. Zoals deze man op de hoes. Je bent afgesloten van je dierbaren. Je bent alleen nog maar brein.
Op de vraag of zou je hiervoor zou kiezen, zeggen de meeste mensen toch 'nee'. De reden?... Geluk is niet maakbaar. Geluk is ook: er zijn voor je dierbaren. Iets betekenen voor je omgeving en niet alleen maar passief in een illusie leven. Overigens zat er bij het bedenken van de titel van deze hoes geen diepzinnige gedachte achter.
Na het succes van 'Crime of the Century' moesten de mannen van Supertramp met iets nieuws komen. Toetsenist en zanger Rick Davies gaf in een interview aan dat de titel is ontleend aan een zin die hij had opgeschreven uit een boek van de Engelse schrijver Frederick Forsyth 'The day of the Jackal', en dat ze verder geen behoorlijke titel konden vinden.
Davies krabbelde ook een tekeningetje op papier voor een idee voor de hoes en gaf het aan ontwerper Paul Wakefield die ook de hoes van Crime of the Century had gemaakt. Het verwijst naar de economische crisis die midden jaren zeventig in Engeland heerste. De vakbonden van de mijnindustrie gooiden heel Engeland plat met stakingen om werktijdverkorting af te dwingen. Wakefield reed naar de mijnvallei van Wales en maakte daar foto's van de steenkoolindustrie. Het model in de stoel onder de parasol werd later in de studio gefotografeerd. Wakefields collega Dick Ward zette de afbeeldingen vervolgens samen als een knip-en-plakwerkprint, wat resulteerde in deze prachtige hoes.
Na het grote succes van Crime of the Century was het lastig om een opvolger te maken. Crisis blijft dan ook in de schaduw staan van Crime. Het was geen conceptalbum en de teksten waren minder scherp. Er staan een paar prachtige nummers op als 'Sister Moonshine en 'Lady, maar ook een paar zouteloze nummers als 'Another man's Woman' en 'Two of Us'. Maar de hoes is nog steeds prachtig. En actueel. Op de achterkant van de hoes houden de mannen van Supertramp netjes anderhalve meter afstand tot elkaar. Een vooruitziende blik?
Even dus geen concerten meer in 'De Boerderij'. We kwamen net zo lekker op stoom. Met muzikanten die ontzettend blij waren dat ze weer konden speelden. Ik zie nog de Schotse gitarist van de Ray Wilson band voor me die me al huggend fijnkneep, omdat hij weer op het podium mocht staan. Geen anderhalve meter, wel een piekervaring. Het was echt, werkelijkheid; ik zat niet aangesloten op een geluksmachine op een stoel onder een parasol. Nu is het weer wachten op betere tijden. Muziek heeft wel meer crises overleefd. Dat is een hele geruststelling."
Door Gerrit-Jan Vrielink